Bugün 19 Ocak, tam 4 yıl önce bugündü. Türkiye’de bazı şeyler yavaş yavaş yerine oturuyor derken, yine o makus tarihimiz, kör talihimiz çıktı sahneye. Yine bir bebek bir katile dönüşmüş ve yine Türkiye’nin apaydınlık bir yüzünü kana bulamıştı. Dört yıl geçti sevgili okurlar; yazıyla DÖRT, rakamla 4… Ne değişti dersiniz?
Bu sorunun yanıtı olarak uzun uzun çok şeyin değiştiğini anlatmak isterdim ancak mümkün değil. Ne ben, ne de herhangi biri, bu gün bir başka Hrant’ın, bir başka Uğur’un, bir başka Abdi’nin yazdıkları için kalleşçe katledilemeyeceğini söyleyemez. İnanın bunu savunabilmeyi çok isterdim, ne yazık ki yapamıyorum.
Sözün bittiği, kelimelerin kifayetsiz kaldığı yerdeyiz, söyleyecek çok fazla şey kalmadı. Yüreklerimizde gazeteci büyüklerimizin acıları her 19 Ocak’larda her 24 Ocak’larda perçinleniyor. Ancak ne yazık, canına yandığım memleketimde hiçbir şey değişmiyor.
Yazımı toplumsal belleğimizi tazelemek için, yitirdiklerimizi bugün vesilesiyle bir kez daha hatırlayalım diye, uzatılması çok daha mümkün bir listenin ufacık bir kısmıyla bitirmek istiyorum.
Eksiklerim elbette çoktur, fikri, kimliği, inancı ne olursa olsun siz sevgili okurlardan aklınıza gelen isimleri de burada paylaşmanızı rica ederim;
-Sabahattin Ali
-Orhan Yavuz
-Doğan Öz
-Necdet Bulut
-Akın Özdemir
-Abdi İpekçi
-Cevat Yurdakul
-Cavit Orhan Tütengil
-Ümit Kaftancıoğlu
-Sevinç Özgüner
-Mehmet Zeki Tekiner
-İlhan Erdost
-Muammer Aksoy
-Çetin Emeç
-Turan Dursun
-Musa Anter
-Uğur Mumcu
-Nesimi Çimen
-Behçet Aysan
-Metin Altıok
-Yusuf Ekinci
-Yasemin Cebenoyan
-Onat Kutlar
-Hasan Ocak
-Metin Göktepe
-Necip Hablemitoğlu
Adını yazamadığım daha nice fikri, kimliği ne olursa olsun kalleşçe hayattan koparılmış tüm insanlarımıza bu soğuk 19 Ocak gününden selam olsun.